Wierzycie w przeznaczenie? Proszę, nie zrozumcie mnie w ten sposób, że wszystko co dotyczy mojego byłego jest cudne, wspaniałe etc. Już jakiś czas temu na pewne sytuacje zwróciłam uwagę. Mam pracę mobilną - jestem handlowcem i zajmuje się dzielnicą x. Zawsze, ale to zawsze. Odkąd pracuje jeśli klient ma zarejestrowaną działalność w dzielnicy x, ale pracuje gdzie indziej bądź jeśli klient się przeniósł to ZAWSZE ląduje tuż pod oknami jego domu bądź pracy. Pracuje już 3 miesiąc i nie było ani jednego przypadku zmieniającego tą regułę. Na domiar wszystkiego raz wyszłam od klienta patrzę tramwaje jeżdżą, doszłam do przystanku i coś się stało - przestały. Tuż pod jego oknami i z nudów zaglądając w nie spędziłam ponad 20 minut. Dzisiaj dowiedziałam się, że moja firma zmieni siedzibę. Zgadnijcie gdzie? Będę mogła mu do kuchni zaglądnąć. No, żesz... Dziwne te przypadki. Pomijając, że chodzi tu o mojego byłego. Chodzi o same sytuacje. A Wy wierzycie w coś co kieruje Waszym losem? Obojętne jak to się nazwie, przeznaczenie, wszechświat, święta modliszka - cokolwiek?

#21 Tak, ale w tym przypadku odzywa się analogia, sami mamy wpływ na własne decyzje ale przez to podejmujemy lekkie działania wobec innych sugerując im dalsze postępowanie (wspomniane przez Ciebie wychowanie i charakter) , można by powiedzieć że charakter jest zależny tylko od nas samych ale to błąd gdyż jedna i ta sama osoba urodzona w dwóch różnych środowiskach stała by się dwoma odmiennymi personami. Ale nie zapominajmy o naszej wolnej woli, o tym że pomimo iż mamy ustalony pewny styl życia i pewną prawidłowość w podejmowaniu decyzji to w tym wszystkim często zdarza nam się używać karcianego blefu. Tak naprawdę prostoliniowość naszego działania możemy w każdym momencie radykalnie zmienić, co nie przeszkodzi by nadal było ona odwzorowaniem naszej osobowości. #22 Powiem wam co myśle o przeznaczeniu, ale najpierw 2 przykłady: - chrześcijaństwo - wróżbici i horoskopy Dobra, jedziemy: Czy wierzyć w przeznaczenie jest dobrze czy źle? Zadając to pytanie warto zapytać 'pod jakim względem?'. Trzymajmy się więc względu swojego oraz bliźniego (chyba to źle ująłem, ale no spoko). Jeśli wierzymy w chrześcijaństwo poświęcamy czas Bogu (chodzimy do kościoła, modlimy się wieczorem) mając nadzieje, że Bóg dla nas przygotował misję (czy to nawrócić paru ludzi czy powstrzymać zło w naszym otoczeniu, a może coś bardziej ambitnego). Nierzadko okazuje się, że nic takiego sie nie dzieję. Warto jednak też zwrócić uwagę na to, że mimo straconego czasu, wielu z nas próbuje iść za dekalogiem, a więc jesteśmy dobrzy (choć to też pojęcie względne) dla innych jak i dla siebie. Nie zabijaj, nie kradnij - to samo mówi nam prawo! Tak wiec podsumowując chrześcijaństwo stwierdzam, że warto jest wierzyć w nie, nawet jeśli założe że Boga nie ma. Teraz te 'szczęśliwe' horoskopy. "w tym tygodniu spotka cie szczęście w pracy oraz w związku." Czytasz sobie to i myślisz: skoro spotka mnie coś dobrego w pracy to może w końcu zaczne sobie odpoczywać w niej, widać że ktoś docenił moją pracę. Obijasz się w pracy jak tylko możesz, szukając w tym czasie partnerki po necie, a pod koniec miesiaca szef dajac wypłate komunikuje, żebyś przyniósł mu jutro na biurko wypowiedzienie z pracy. Rozgoryczenie to najlżejsze słowo jakie ukazuje twoje emocję. Krótko mówiąc czytając horoskopy i postępując tak jak one mówią, a nie tak jak powinieneś, sam pod sobą dołki kopiesz, gdyż dążysz do tego 'co ktoś przepowiedział'. Tak więc horoskopy są 'be'. Czy ja wierze w przeznaczenie? Nie, nie wierzę. Nie jestem katolikiem, nie jestem ateistą, a wiec nie mówie że Boga nie ma albo że jest (bo niby jak to udowodnić?), gdybym natomiast był katolikiem musiałbym wierzyć, że ci wszyscy święci byli przeznaczeni do jakiegoś celu, a jeśli oni to ja też (tyle że do mniejszego). Każdy z nas jak był mały myślał, że zawojuje świat (nie powiecie mi, że tak nie było), teraz z biegiem lat zaczynamy szczerze wątpić w to, a później pewnie temu zapzeczamy (sądząc iż to niemożliwe). Jestem tego zdania, że to czyny świadczą o tym jaki jest człowiek i co on naprawdę zrobi w życiu (Kasprowicz zdał maturę w wieku bodajze 24 lat, pochodził z biednej rodziny, a zobaczcie jaki jest sławny; innym przykładem jest Hitler, który był słaby i 'schorowany' gdy był mały, a jak bardzo zmienił świat...). #23 Ja sama nie wiem czy istnieje coś takiego jak przeznaczenie ... niby kierujemy naszym życiem, sami podejmujemy decyzje, ale czy to nie jest z góry gdzies przewidziane ? kieruje naszym zyciem. #25 Wg mnie "przeznaczenie" nie istnieje. Losy człowieka to wynik jego wyborów i to one kształtują życie w taki, a nie inny sposób. #26 Zgadzam się z przedmówcą nasze losy to wynik naszych decyzji, decyzji innych oraz przypadku #28 Ja myślę, że przeznaczenie istnieje. Może to Bóg pisze dla nas scenariusze a my tylko nieświadomie je realizujemy ? #29 Takiego rozumowania nigdy nie pojmuję. W takim razie po co na mózg, po co świadomość? Po co czegokolwiek się uczymy? Równie dobrze możemy siąść na podłodze i tak tkwić godzinami patrząc w ścianę. To też będzie przeznaczenie. #30 każdy jest kowalem własnego losu i my sami decydujemy o nim. może jest przeznaczenie, ale to nasze decyzje mają konsekwencje w przyszłości. więc można to różnie podzielić. #31 Ja nie wierzę w przeznaczenie, wszystko zalezy od naszych czynów i postepowania #32 Jak sobie pościelisz tak sie wyśpisz... Nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie. "Przeznaczenie" wymyślił taki sam głupiec jak ten co wymyślił "Boga" #33 Jak sobie pościelisz tak sie wyśpisz... Nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie. "Przeznaczenie" wymyślił taki sam głupiec jak ten co wymyślił "Boga" mówisz w takim tonie, jakby to było w 100% pewne... że człowiek rodzi się jako niezapisana tablica, kartka i on sam ją zapisuje. Z którejś tam kolejnej strony jest tak, że kto wierzy w Boga też w wolną wolę i wolę Bożą... Dziwne to wszystko i poplątane. #39 No właśnie... A jak wytłumaczyć np. to, że Bóg wie co będzie dalej, czy coś takiego.. Kościół często o tym mówi, że Bóg zna nas, i zna też naszą przyszłość... Co o tym myśleć...? <_< #40 A jak wytłumaczyć to, że ten Bóg istnieje? Jak patrzę na Kościół dzisiaj, na te twarze w habitach, sutannach, które gonią tylko za kasą, to przestaję wierzyć. Czy oni szerzą prawdę o Bogu, czy cieszą się z dostatku, a na pytanie: "Czy Bóg istnieje", odpowiadają: " Taa, jasne" i zagryzają to ciachem... A przeznaczenie? Jeśli chodzi o takiego Ptysia, to chyba on nigdy nie spotkał się z przeznaczeniem... A może, nie wiedział, jak to będzie wyglądało.

Diretto. Zależy też co rozumiesz pod pytaniem "czy wierzysz w sny". Jeżeli chodzi ci tylko o to co umieściłaś w pytaniu to tak, myślę, że powinnaś w to uwierzyć. Co innego jeśli rozchodzi się o to, aby wierzyć w każdy sen. Jeśli ktoś wierzy w każdy sen to odstawia teatrzyk.

^{Home Książki Literatura obyczajowa, romans Po prostu bądź Możemy się umówić i zawrzeć pewien pakt... On był miłością jej życia, gdy go zabrakło jej świat runął. Została pustka i jeszcze ktoś... W pobliżu zawsze był przyjaciel. Jego przyjaciel, któremu nie wolno było czuć. Ale możemy się umówić I zawrzeć pewien pakt Zaopiekował się nią na dobre i na złe. Ktoś do nich dołączył, a on nadal trwał. Pewnie nie taką miłość wymarzyłaś sobie w snach Miłość przychodzi bezszelestnie, nikogo nie uprzedza. Równie cicho odchodzi niezauważona. Lecz może pokochasz mnie Za jakiś czas Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 7,9 / 10 3047 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści}

Trudno odpowiedzieć na to pytanie, bo nie ma jednoznacznej odpowiedzi na nie. Każdy z nas prowadzi jakby podwójne życie. Jedno na jawie w ciągu dnia, a drugie – nocą, w marzeniach sennych. Dawniej wierzono, że sny są darem od bogów i nie każdy człowiek jest godny, aby ich doświadczyć. Dzisiaj wiemy, że każdy, no prawie każdy z

Nie-na-tematNa świecie pandemia wirusa SARS-Cov-2. Dwa ponieważ jeden to nic innego jak SARS-Cov, który wywołał epidemię SARS (ang. severe acute respiratory syndrome), czyli zespołu ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej w 2003 roku. A właściwie w 2002 r., z tymże władze Chińskiej Republiki Ludowej rozstawiły blokadę informacyjną i powiadomiły Światową Organizację Zdrowia (WHO) dopiero trzy miesiące od wykrycia pierwszych więc w fotelu i myślę sobie, że w dość prosty sposób mogę się wstrzelić w pewną niszę rynkową, mianowicie napiszę krótki tekst nie-na-temat. Nie-na-temat koronawirusa, którego już wszyscy mamy dosyć. W żaden sposób nie bagatelizuję problemu, natomiast sądzę, że tak jak nie samym chlebem żyje człowiek, tak też nie od samego koronawirusa umiera. W następnych akapitach podzielę się tym, co w tym całym niespokojnym świecie daje mi jakiś dziwny, wewnętrzny spokój. Kogo obchodzi moje życie?Kogo obchodzi moje życie? Jestem takim szczęśliwcem, że mogę teraz wymienić po przecinku kilkanaście imion, za którymi stoją realni ludzie, którzy wolą abym istniał, niż abym przestał istnieć. Jednak to nie jest ostateczną odpowiedzią na pytanie – mogę przecież sobie wyobrazić, że w jakichś tragicznych okolicznościach wszystkie wymienione osoby giną i zostaję na świecie sam. Ktoś powie, że to nie tylko czarny, ale i mało realistyczny scenariusz… czyżby? A nawet jeśli, to wystarczy faktycznie abym zapadł na amnezję i nagle realnie jestem sam na świecie. Ponadto nie każdy jest takim szczęściarzem, niektórzy może mają tylko jednego bliskiego przyjaciela, córkę, syna, męża, brata, siostrę lub przyjaciela innego gatunku. Inni z kolei są sami – stale czy choćby – niezależnie od tego czy jesteśmy sami, czy towarzyszy nam ktoś miły – Wszechświat jest bardzo nieprzyjaznym uniwersum w jakim przyszło nam żyć. Jesteśmy bytami fizycznymi i dlatego podlegamy pod te same reguły gry co inne obiekty fizyczne. Prawa fizyki nie są życzliwiej usposobione względem mnie niż np. względem fizyczność jest jedną z bardziej unikalnych, bo jak na razie nie potwierdzono, aby gdziekolwiek indziej we Wszechświecie istniała taka materia fizyczna, która działa na rzecz samej siebie – co w skrócie nazwać możemy materią ożywioną. Oznacza to jednak, że podlegamy również tym samym regułom gry co inne organizmy na naszej planecie – czy nam się to podoba czy nie. Świat przyrody nie jest dla człowieka bardziej przyjazny niż dla zagrożonych gatunków czy ścinanych zauważyć, iż nie jesteśmy jedynie materią ożywioną, ale również świadomą i to świadomą na najwyższym ze znanych nam poziomów funkcjonowania. Inaczej mówiąc, wiemy coś o sobie, coś czego nie wie kamień i czego nie wie drzewo. Nawet w królestwie zwierząt zajmujemy szczególne miejsce i chociaż delfin oraz szympans są sprytnymi, samoświadomymi bestiami, to jednak wszystko nam podpowiada, że człowiek dysponuje jakimś szczególnym rodzajem tej zdolności, który wykracza daleko poza doświadczenie pozostałych właśnie samoświadomość pozwoliła ludzkości wydać na świat dzieła geniuszy, takie jak: Fantazja Impromptu cis-moll op. 66 Fryderyka Chopina, Świątynia Pokutna Sagrada Familia Antoniego Gaudiego, Ogólna Teoria Względności Alberta Einsteina czy choćby język polski (autor nieznany; nie przyznał się). Jednak… ta sama samoświadomość jest również źródłem lęku egzystencjalnego. Czym jest lęk egzystencjalny?To na przykład uczucie przemijania, szczególnie doświadczane w momencie śmierci kogoś bliskiego, własnej choroby śmiertelnej czy zwykłego starzenia się. To również pytanie o sens życia, które zadajemy szczególnie w momencie cierpienia (po co się męczyć?), albo wtedy gdy podejmujemy życiowe decyzje (takie jak wybór szkoły, pracy, partnera czy miejsca zamieszkania) lub gdy żałujemy dotychczas podjętych wyborów. Lęk egzystencjalny może objawiać się także pustką, uczuciem nicości, niepokojem, dezorientacją, niepewnością, wątpliwościami i jeszcze na kilka innych tego nie ujmować lęk egzystencjalny sięga do sedna naszego istnienia i wyzywa na pojedynek nasze poczucie sensu życia. W takiej sytuacji mamy w zasadzie dwa wyjścia – przejść obok, zagłuszyć lęk poprzez rutynę codzienności lub podjąć rękawicę rzuconą nam przez samoświadomość. Jeśli nie zadowalamy się potocznością podejmiemy się próby odpowiedzi na tzw. pytania egzystencjalne, musimy jednak pamiętać, że poszukiwania sensu są jak rejs po nieznanych wodach i nie wiemy gdzie ostatecznie dopłyniemy w naszych rozważaniach. Jeśli idzie o mnie to wolę jednak utknąć na środku morza pytań niż nigdy nie opuścić portu dnia powszedniego. Coś musi być, Ktoś chyba jest nad nami… Jak zapewne większość z Was już wie, jestem teistą, co oznacza, że wierzę, iż istnieje jakiś rozumny Byt, który nie tylko stworzył świat, ale również w nim działa. W naszej kulturze ten Byt zwykło się nazywać Bogiem chociaż w rozważaniach egzystencjalnych wolę nie odwoływać się do języka religijnego. Religia kojarzy się bowiem z jakimś konkretnym obrazem Boga, a niejednokrotnie również z pewną organizacją religijną. Jednak w moim życiu religia nie jest tożsama z wiarą w istnienie działającego Stwórcy, tzn. że mógłbym nie utożsamiać się z żadną religią, ale dalej wierzyć w Stwórcę. Dlatego w dalszych partiach tego tekstu nie będę posługiwał się słowem Bóg, chociaż osoby wierzące mogą bez problemu korzystać z tej kategorii. Prawdą jednak jest, że ludzie dzisiaj są coraz mniej religijni w tradycyjnym rozumieniu – młodzież i młodzi dorośli coraz rzadziej kontynuują wiarę rodziców i dziadków, a ci drudzy w zasadzie bardziej niż wiarę kultywują tradycję i politykę Kościoła. Jednak jedni i drudzy niejednokrotnie są skłonni powiedzieć, że Coś tam jednak jest, albo że Ktoś jednak czuwa nad nami. Skoro przypuszczamy, że jest, to możemy Go nazwać Bytem, a napisałem od wielkiej litery, bo jeśli ten Byt jest pierwszy i stworzył wszystko, to możemy założyć, że należy Mu się choćby formalny szacunek, taki jakim darzymy prawomocnie wybrane władze państwa czy wybitnych naukowców, artystów i sportowców. Oswoić WszechświatJak już wspomniałem jesteśmy obiektami fizycznymi, biologicznymi oraz samoświadomymi, przez co borykamy się z trudnościami na tych trzech poziomach. Jednym ze sposobów oswojenia sobie chłodnego i nieubłaganego Wszechświata jest wiara w to, iż ma on dobrego, mądrego i skutecznego Stwórcę. Specjalnie nie używam teraz terminów zaczynających się od przedrostka wszech ponieważ będziemy mieli z nimi więcej problemów niż pożytku; a po co komplikować…?Czy faktycznie taki Byt istnieje? Nie można tego udowodnić, bo gdyby można było to ludzie wierzący już dawno udowodnili tym niewierzącym i pojęcie ateizm czy agnostycyzm byłoby synonimem dzisiejszego płaskoziemiec czy antyszczepionkowiec. Jednak to, iż czegoś nie można udowodnić jeszcze nie jest wystarczającym powodem, aby w coś nie wierzyć. Wierzymy np. w to, że oprócz nas istnieją inne umysły, albo że nasze wspomnienia są autentyczne. Nie możemy jednak udowodnić tego, że w tej chwili nie dzieje się jeden wielki sen, tak jak to ma miejsce w naszych nocnych marzeniach sennych. Albo też nie jesteśmy w stanie udowodnić tego, że nie jesteśmy androidami z wbudowaną pamięcią wsteczną i właśnie w tej sekundzie zostaliśmy włączeni sądząc, że żyjemy już X lat, mając wgrane fałszywe jakiej więc podstawie rozstrzygnąć czy należy wierzyć w Stwórcę czy nie? Od pewnego czasu porzuciłem mrzonki o dowodzie na istnienie Boga – kto sądzi, że coś takiego istnieje, to zapewne nie poświęcił problemowi większej uwagi, albo obraca się tylko wokół ludzi już wierzących, co w sumie nie jest zbyt rozwojowe. Doszedłem do wniosku, że od swoich przekonań światopoglądowych wymagam spełnienia dwóch kryteriów – możliwości logicznej oraz praktyczności. Czy wiara ogłupia?Zaznaczam, że chociaż porzuciłem poszukiwania dowodu na istnienie Stwórcy nie zaprzestałem rozmyślań o Nim. Moje wysiłki skupiły się na pytaniu: Czy mogę wierzyć w Stwórcę i jednocześnie być uznany za człowieka rozumnie myślącego? Pod wyrażeniem myślenie rozumne kryją się zazwyczaj trzy elementy: (1) logika, (2) nauka i (3) zdrowy rozsądek, zwany też potocznym utrzymać Tekst w pewnych ramach objętościowych nie mogę pozwolić sobie na wykazanie argumentacji w zakresie tych trzech aspektów rozumności. Mogę jedynie powiedzieć, iż moje dotychczasowe, dwuletnie badania doprowadziły mnie do wniosku, iż wiara w istnienie dobrego, mądrego i skutecznego Stwórcy jest możliwa. Nie ma przesłanek logicznych, naukowych czy płynących z potocznego doświadczenia, które kazałyby odrzucić taką wiarę jako niemożliwą (nielogiczną, nienaukową czy nie-zdroworozsądkową). Co więcej, oprócz tego, że mogę wierzyć w (takiego) Stwórcę dostrzegam pewną namacalną praktyczność takiej wiary. Czy wiara się opłaca?Na czym polega owa praktyczność wiary w Stwórcę? Wracamy do pojedynku między mną a samym sobą, tzn. do lęku egzystencjalnego, którym zaraziła mnie samoświadomość. Czy moje życie ma jakiś cel? Czy moje życie ma jakąś wartość? Czy warto przechodzić trudy i cierpienia życia? Skoro wszystko w tym świecie przemija, to czy istnieje coś pewnego? Czy miłość jest warta cierpienia rozłąki? Czy jest nadzieja na lepsze jutro? W zasadzie na każde z tych pytań (i jeszcze kilka, których mi się już nie chciało pisać) możemy udzielić pozytywnej, twierdzącej odpowiedzi. Jednym z dobrych sposobów jakie dotychczas poznałem jest wiara w dobrego, mądrego i skutecznego Stwórcę, Byt Pierwszy, który ma jakiś pomysł na ten świat. Weźmy na przykład obecną sytuację, czyli pandemię wirusa SARS-Cov-2. Za oknem panują dwa wirusy – biologiczny i społeczny, zwany także paniką. Podobno ktoś wczoraj pobił się w supermarkecie Biedronka, w Siedlcach… domyślam się, że oboje uczestnicy bójki robili zapasy na okres nie jestem fanem paniki, to jednak trochę się tego wszystkiego obawiam. Skąd taki strach? Zawsze staram się założyć najgorszy możliwy scenariusz. I nie dlatego, że jestem jakimś pesymisto-nihilistą, nic z tych rzeczy. Po prostu nie lubię być zaskoczony przez okoliczności, a więc jeśli pomyślę i wyobrażę sobie najgorszy możliwy scenariusz łatwiej mi go będzie znieść, gdy faktycznie się ziści, a jeśli się nie wydarzy to znaczy, że mogę się jedynie pozytywnie zaskoczyć. W tym przypadku tej naszej pandemii trochę trudno pomyśleć dosłownie najgorszy scenariusz, bo wyobraźnia praktycznie jest w tym aspekcie nieograniczona… wystarczy przypomnieć sobie kilka filmów apokaliptycznych i postapo, aby nabrać respektu do niewiedzy jaka się przed nami rozciąga. I chyba to jest faktycznie źródłem mojego strachu – nie wiem do końca czego najgorszego się tym wszystkim jednak z pomocą przychodzi mi wiara w Stwórcę. Jeśli jest jakiś Projektant tego całego zamieszania, które zwykliśmy nazywać światem, albo życiem to dobrze byłoby od razu założyć, że jest dobry, mądry i skuteczny. Rozumiem, że największym argumentem ateistycznym jest zło na świecie oraz że kłóci się ono przynajmniej z jednym z tych trzech atrybutów. Jednak ja nie wierzę w Stwórcę bo tak trzeba, albo że nie jestem w stanie wyobrazić sobie świata bez Stwórcy. Wierzę, bo chcę wierzyć, ponieważ mam z tego wymierną wiary w Stwórcę, czy Boga, wcale nie czyni świata lepszym, skala zła się nie pomniejsza, a ludzie z automatu nie stają się bogatsi, zdrowsi czy szczęśliwsi. Rozumiem, że w religiach mają miejsce różne niekonstruktywne zjawiska, czy nawet patologie – pamiętajcie jednak, że ja w tej chwili nie mówię o religii, a o samym przekonaniu, o wierze! Przeznaczenie? Dobra, wracamy na ziemię – wokół mnie szaleje wirus i panika w obliczu których samoświadomość znowu wzbudza lęk egzystencjalny. Jednak w tej samej samoświadomości oprócz lęku istnieje również pojęcie dobrego, mądrego i skutecznego Stwórcy, który zaczyna równoważyć nierówną walkę pytań bez odpowiedzi. Jeśli istnieje, albo przynajmniej może istnieć taki Byt, który nad wszystkim czuwa i w jakiś niezrozumiały oraz niewidoczny sposób realizuje swój plan – zwany niekiedy przeznaczeniem – to ja chcę w taki Byt wierzyć. Oznacza to, że nie jestem w tym wszystkim sam, że Wszechświat nie jest już tylko chłodnym i niebezpiecznym miejscem, ale jest również pewnym zadaniem, równaniem matematycznym, placem budowy czy piłką w grze, której wynik jeszcze nie jest przesądzony. A czego potrzeba człowiekowi w trudzie życia jak nie właśnie nadziei? Tak więc pomimo pewnego lęku, który jednak tu i ówdzie się odzywa, myślę sobie: Co ma być, to będzie. To znaczy, że ufam, iż ten Rozgrywający – dobry, mądry i skuteczny Projektant, Programista – obmyślił wszystko jak należy, a to co się dzieje wpisane jest w rachunek zysków i strat. Jeśli tak, to jest nadzieja, że summa summarum wszystko zakończy się najlepiej jak to możliwe. Z takim przekonaniem nie tylko łatwiej się umiera (jak sądzę), ale również łatwiej się żyje. siTY. 203 366 187 123 400 428 354 242 493

czy warto wierzyć w przeznaczenie